pl

Szczęśliwie coraz większa ilość naszych rodaków zaczyna zdawać sobie sprawę, że ruch i aktywność fizyczna to ważne elementy wpływające na zdrowie i dobre samopoczucie. Stąd biegi uliczne, stacje wypożyczania rowerów coraz gęściej rozsiane po mieście, dynamicznie rozrastające się sieci fitness klubów, szkółki piłkarskie, czy rolkarze mijani na bulwarach. Co jednak jeśli nie wywodzisz się z rodziny, gdzie sport był na porządku dziennym na równi z wieczorną toaletą, zawsze miałeś zwolnienia z  WF-u, a Crossfit kojarzy Ci się z rodzajem przejścia podziemnego? 

Wiele osób ma ochotę na swój pierwszy romans z aktywnością fizyczną, często jednak nie wiedzą w jaki sposób rozpocząć flirt. 😉 Albo gorzej – zdobyłeś się już na odwagę i podjąłeś próbę, ale dostałeś kosza… 

Spróbuję, korzystając ze swojej wiedzy i wieloletniego doświadczenia jako trener personalny, podpowiedzieć jak przygotować się do tej przygody i przekonać Cię, że warto odważyć się i podjąć wyzwanie.

1. Zainwestuj – niezależnie od tego czy zapragniesz biegać, chodzić na siłownię, czy jeździć na rowerze, potrzebujesz stroju i obuwia sportowego. Oczywiście każda z dyscyplin wymaga nieco innego oprzyrządowania, na tym etapie zachęcałabym cię jednak to stworzenia bazy. Koszulka sportowa w zestawie z dobrym sportowym stanikiem (w przypadku pań), dres lub legginsy i bluza oraz buty biegowe sprawdzą się przy większości sportów. I nie zachęcam tu, żeby wydawać miliony monet na modne fit gadżety. Chodzi o komfort i bezpieczeństwo w czasie uprawiania aktywności, a także dodatkową motywację w myśl zasady „kupiłem, to może już wykorzystam”. Często braki w profesjonalnej garderobie, powodując dyskomfort i urazy, skutecznie zniechęcają nas do kontynuowania wysiłków.

2. Poproś o wsparcie – nie możecie mnie winić, że będę rekomendowała i zachęcała do skorzystania z pomocy trenera osobistego. Dobry trening indywidualny zapewni Twojemu ciału podstawy do uprawiania większości dyscyplin. Nauczy poprawnych wzorców ruchowych, pomoże stworzyć nawyk aktywności, wzmocni nieużywane dotąd mięśnie posturalne (plecy, brzuch, pośladki), pomoże zbudować bazową kondycję. Jeśli z różnych powodów nie chcesz lub nie możesz skorzystać z usług profesjonalnego trenera personalnego, rozejrzyj się wsród swoich znajomych – może jest tam jakiś zapalony sportowiec albo osoba, która początkowy etap sportowej drogi, na którą Ty właśnie wchodzisz, ma już za sobą. Razem jest łatwiej.

3. Siła i spokój – nie porywaj się od razu na bicie rekordów. Przygodę z bieganiem zacznij od regularnych marszów, a następnie marszobiegów. Zanim wyprawisz się na kilkudziesięciokilometrową trasę rowerem po lesie, zrób kilka sesji na rowerku stacjonarnym lub sprawdź swój sprzęt jeżdżąc po najbliższej okolicy. Idąc na siłownię, zacznij od ćwiczeń z ciężarem własnego ciała, a dopiero po kilku tygodniach spoglądaj w kierunku hantli, czy sztangi. Jest jeden istotny element – rób to! Regularność jest podstawą sukcesu. Ustal zawczasu w swoim grafiku 2-3 godziny w tygodniu, które przeznaczysz na aktywność i staraj trzymać się tego schematu.

4. Testuj – miej odwagę przyznać, że coś nie jest dla Ciebie, nie sprawia Ci radości i nie podnosi Twojego poczucia szczęścia. Być może klub fitness będzie dla Ciebie zbyt przytłaczający z głośną muzyką i dużą ilością ludzi. Bieganie możesz uznać za nudne, a na zajęciach tanecznych czuć się zawstydzona. Aktywność fizyczna powinna sprawiać radość, szukaj zatem takich zajęć, na które będziesz szła z uśmiechem, a wychodziła z nich zrelaksowana. Repertuar jest naprawdę ogromny: joga, ścianka wspinaczkowa, crossfit, balet, pływanie, treningi personalne w domu lub w plenerze. Trudno sobie wyobrazić, żeby nie można było w tej bogatej ofercie odnaleźć dla siebie czegoś atrakcyjnego. Sprawdzaj, wybrzydzaj, ale pamiętaj także, żeby każdej z aktywności dać szansę i nie zniechęcać się po pierwszej próbie. Jeśli do tej pory Twoim głównym sportem było przerzucanie kanałów w TV trudno oczekiwać, że już pierwszy trening czegokolwiek sprawi ci radość. Trzeba wytrwać i przetrwać pierwsze poty, zadyszkę, ból mięśni dnia następnego. Warto jednak podjąć to wyzwanie! Wraz z regularnością przychodzą osławione endorfiny, satysfakcja z pokonywania swoich ograniczeń, duma z przekraczania kolejnych granic oraz czysta radość.

5. Pamiętaj o regeneracji – jeśli zakładasz aktywność 3 razy w tygodniu, zadbaj, aby pomiędzy dniami treningowymi, znalazły się dni na odpoczynek. Jeśli zatem zamierzasz ćwiczyć w poniedziałek, kolejne treningi zaplanuj na środę i piątek lub sobotę. W dni wolne możesz wybrać się na basen lub mało forsowny spacer. 

6. Dbaj o paliwo – myśląc o rozpoczynaniu jakiejkolwiek aktywności fizycznej lub powrocie do niej, pamiętaj, że Twój organizm musi dostać odpowiednie wsparcie w postaci racjonalnego żywienia. Zwróć szczególną uwagę na posiłki około treningowe, które powinny zawierać porcję wysokiej jakości białka (ryby, mięso, jaja), węglowodanów (kasza, ryż, ziemniaki, owoce) oraz nieodzownie porcję warzyw, zapewniających witaminy i minerały, które są niezbędne dla naszego organizmu. Nie zapominaj także o odpowiedniej ilości wypijanej wody – już 1% odwodnienia to spadek Twojej wydolności o około 10%.

Pozostaje pytanie po co to wszystko robić i stosować się do powyższych punktów?

Choć zwłaszcza na początku, trudno będzie Ci w to uwierzyć, włączenie aktywności do Twojego życia znacząco poprawi jego jakość. Zwiększysz swoją sprawność, pozbędziesz się bólu i ograniczeń ruchowych, zadbasz o zdrowie i atrakcyjny wygląd, ale także podniesiesz ogólny poziom szczęścia. Odwaga w podejmowaniu wyzwań sportowych i ich realizowanie znacząco podnosi nasze poczucie sprawczości, wpływa pozytywnie na samoocenę i poczucie własnej wartości. Czujemy się lepiej ze sobą, a w związku z tym z większym optymizmem podchodzimy także do reszty świata. Zyskują na tym nasze relacje, zarówno te rodzinne, jak i zawodowe. Wspólne uprawianie sportu staje się też świetną okazją do zacieśniania tych relacji.

Do dzieła!

Dzisiejszy wpis zacznę religijnie: Boże widzisz i nie grzmisz… tylko zsyłasz nam piękne lato tej wiosny, za co jestem ponadprzeciętnie wdzięczna.

Z racji wykonywanego zawodu pt. trener personalny zmuszona jestem orientować się, choćby pobieżnie, w szeroko rozumianej branży. A branża ta ma wiele do zaoferowania – i śmieszno i straszno. Chcąc, czy nie chcąc, obserwuję zatem w różnych mediach samozwańcze matki i ojców polskiego fitnessu, trenerów personalnych i takie też trenerki. Częściej nie chcąc.

Obserwuję i nie mogę wyjść z podziwu, a może bardziej otrząsnąć się z uczucia zaskoczenia (z tego też powodu ugruntowują mi się mało atrakcyjne zmarszczki mimiczne na czole), że aktywność fizyczną, dbanie o swoją formę i zdrowie oraz pracę nad ludzkim ciałem sprowadza się we współczesnym świecie do zdjęcia w majtkach, opcjonalnie ultraopiętych legginsach albo w skrajnych przypadkach – bez żadnego z powyższych. Koniecznie ze zrotowaną miednicą i hiperlordozą celem udawania, że ma się bardziej obfite pośladki, niż się ma. Dobrze też pod tą półnagą fotą dodać jakiś tekst cudzego autorstwa o sensie istnienia.

Jednak jeszcze bardziej niż samo branżowe zjawisko, przeraża mnie fakt, że ten trend jest w stanie pociągnąć za sobą takie tłumy. I w tym miejscu może spaść na mnie grad argumentów mówiących o tym, że jak się ma, to się pokazuje i że ciało to w końcu narzędzie pracy trenera osobistego (albo bardzo osobiste narzędzie, nie wiem…), jak również najlepsze źródło motywacji dla innych, w myśl zasady ja mam płaski brzuch, Ty też możesz.

A co jeśli nie możesz albo możesz i nie chcesz, bo nie jest to dla Ciebie życiowym priorytetem? Nigdy nie osiągniesz już szczęścia i spełnienia…? Twoje życie jest nic niewarte i niegodne omawiania w kategoriach sukcesu? 

Długo myślałam nad tym, czy to tylko zawiść przeze mnie przemawia i gdybym sama miała lepszy tył, wypinałabym go do obiektywu. Ale to coś więcej niż zraniona miłość własna. To moja niezgoda na robienie z zawodu, w którym pracuję od 12 lat, czyli before it was cool, pornografii i/lub martyrologii. No bo dajcie spokój! Serio? W kategoriach poświęcenia, codziennych wyrzeczeń, cierpienia i bólu to może mówić matka samotnie wychowująca niepełnosprawne dziecko, a nie młodzi ludzie, którzy wstają co rano na siłownię. Wstajesz, bo chcesz i bo możesz, a to duży przywilej. Nie róbmy z tego drogi krzyżowej, proszę. 

I żeby była jasność – cała jestem za uprawianiem sportu, regularnymi treningami, zdrowym jedzeniem, rozsądną suplementacją. Jestem jednak też za życiem poza siłownią, za piciem wina z przyjaciółmi, wyspaniem się tak, że ślina cieknie z kącika ust, za tańcami do rana, które brużdżą regeneracji potreningowej. Jeśli kosztem tego będę miała bardziej otłuszczony bok albo nie tak wyrzeźbione plecy, biorę ten koszt na klatę. Będę też miała bowiem prawdopodobnie zdrowszą głowę i bardziej radosne życie. Czego Wam i sobie życzę. Amen.

A czy to robi ze mnie gorszego trenera personalnego?

Postaram się to rozważyć w którymś z kolejnych odcinków, a póki co możecie sprawdzić sami! Zapraszamy na treningi personalne do dziwnych ludzi nie z tego świata.

Siłownie pęcznieją od wystylizowanych kobiet z odkrytymi brzuchami i panów z napompowanymi bicepsami opiętymi lajkrą. Podczas spotkania z koleżanką, w relacji na social media najlepiej pokazać, że przegryzało się hummus i czipsy z jarmużu, a w sobotę o 7 rano pierwsze co się zrobiło to 5 km rowerem, choć lepiej biegiem. Co krok jakaś kolejna gwiazda krzyczy: „Ty też możesz być fit”!

A co jeśli to nie jest Twoja bajka? Co jeżeli Twoją dyscypliną opanowaną do olimpijskiego poziomu jest bieg po kanałach, suplem czekolada, a zaakceptowanym rozmiarem 44…a jednak coś skłania Cię do ruchu?

Cześć, jestem Kasia i rok temu zaczęłam ćwiczyć z MIND YOUR BODY.

Stan wyjściowy:

• jakieś 3 lata niewykorzystanych karnetów na różne siłownie
• bezruch totalny od 15 lat
• pulchna – wg rodziny, gruba wg siebie, ma na czym siedzieć i czym oddychać wg kolegów
• zadyszka, twarz w kolorze buraka i pot po wdrapaniu się na 2 piętro

Na mojej drodze w dość osobliwych okolicznościach, na które spuścimy tu kurtynę milczenia, stanęła Malwina – szefowa MIND YOUR BODY. Podeszła do mnie nad wyraz indywidualnie i zapewniła jazdy próbne z trenerami. Od tego czasu (mija właśnie rok) najcierpliwszy trener personalny na świecie – Paweł zmaga się z trudnym przypadkiem jakim jestem ja. Moja „miłość” do sportu się nie zmieniła, zmieniło się lekko podejście. Jak to się stało, że pomimo alergii na ruch, ciągle ćwiczę? Poniżej mój osobisty poradnik dla leniwych.

Jak ćwiczyć, mimo że tego szczerze nie lubisz?

1. Znajdź powód, dla którego warto jednak poruszać odwłokiem!

U mnie był to lęk przed kalectwem, wizja mnie jako ledwo poruszającej się staruszki. Twoim może być wbicie się w mniejszy rozmiar, odstresowanie się, zrobienie czegoś dla siebie itp.

2. Zrób casting na trenera personalnego!

Tak, piszę to serio! I nie chodzi o to by Twój trener indywidualny był piękny i super prezentował swoją gołą klatę na Instagramie. Chodzi o chemię podobną do tej w bliskich relacjach, tylko bez przechodzenia na level seks (no chyba, że obie strony wyrażają taką chęć 😉 ). Pamiętaj – to będzie Twoja relacja na dobre i na złe, z przewagą złego.

To przy swoim trenerze (bardzo) osobistym będzie leciał Ci pot po dupie, gały prawie wypadną z orbit i będzie bolało. To jemu nawrzucasz za zakwasy, to on zada Ci ćwiczenia, których nie cierpisz w Twój bardzo kiepski dzień. A jednak to jemu z przyjemnością opowiesz co powiedziała Ci wróżka (sic!), będziesz czekała na jego relację z wakacji. Po roku dojdziesz do tego, że spędzasz fajny czas przy okazji machając kulasami (czyli ćwicząc).

Zatem idź na treningi próbne i znajdź swoją osobę! MIND YOUR BODY to umożliwia.

3. Nie inwestuj w ubrania i bajery!

Niejedna piwnica widziała rakiety do tenisa, rolki, rowery i inne bajery. Sporo szaf ma w swych czeluściach kostiumy kąpielowe, legginsy i spodnie narciarskie z najwyższej półki. Raz używane. Nie zaczynaj uprawiania sportu od inwestowania w sprzęt. Jeśli już koniecznie musisz w coś inwestować – zainwestuj w trenera. Idź pod prąd modzie i zacznij od ćwiczenia w tym, w czym czujesz się najlepiej. Zadbaj jednak o sportowe buty jako minimum podejścia do sprawy. Z czasem sam dojdziesz, w czym ćwiczy Ci się wygodniej i zaczniesz szukać odpowiednich gadżetów.

4. Wybierz fajną siłownię, najlepiej blisko domu lub miejsca pracy!

Moje uwielbienie do siedzenia na kanapie przed TV powoduje, że jak już trafiam do domu to nikt mnie z niego nie wyciągnie siłą. Zatem siłownia tuż po pracy i na trasie z roboty na kanapę.

5. Omijaj z daleka gwiazdy fitness i mówców motywacyjnych!

Co może wiedzieć o zmaganiu się z falującym ciałem osoba, która ćwiczy od przedszkola? Co może wiedzieć o zadyszce i zmęczeniu osoba, której zawodem jest ćwiczenie, PO PROSTU ćwiczenie? Co gwiazda fitness może wiedzieć o zmaganiu się z dietą skoro sztab ludzi codziennie przygotowuje jej posiłki?

Każdy z nas jest indywidualną jednostką, z różnymi potrzebami, wadami postawy i nieodkrytą motywacją. Na mnie nie działają hasła w stylu: „Kochana jesteś świetna, walcz ze swoimi słabościami”, „Kwiatuszku nie zrażaj się potknięciami, mi też się to zdarzało”. Zaczyna mnie mdlić i czuję jakby mnie ktoś obrażał. Zdecydowałeś się ćwiczyć, rób to i nie dorabiaj filozofii!

6. Zapomnij o legendach i mitach!

„Endorfiny, które wytwarzają się po ćwiczeniach spowodują, że nie będziesz sobie wyobrażał życia bez siłowni.”  – Permanentny ból mięśni i zmęczenie spowoduje, że endorfiny zbłądzą w drodze do mózgu. Podobno ktoś je kiedyś widział, ale to było w prekambrze.

„Szybko zauważysz zmiany zachodzące w sylwetce.”  – Jeżeli przez X lat nic nie zmusiło Cię do ćwiczeń to znaczy, że niewiele dbałeś o subtelne szczegóły swojej sylwetki. Zatem nie licz na szybkie efekty. To przyjdzie, ale wolniejszym tempem i niepostrzeżenie.

7. Rozluźnij poślady!

Trening to tylko godzina – dwie, w porywach trzy, w tygodniu. Nawet jeżeli najfajniejszym momentem w treningu są słowa trenera: „Do zobaczenia za tydzień” to dasz radę!

Coraz trudniej zintegrować mi w sobie bycie psychoterapeutą i trenerem personalnym. Te dwa światy zdają się dramatycznie rozjeżdżać, każdy w swoim kierunku. Podczas gdy w tym pierwszym dążymy do wydobycia pewnej prawdy z nieświadomości na światło dzienne, ten drugi wydaje się iść w zupełnie odwrotną stronę.

Byłam w miniony weekend na konferencji branży fitness w Warszawie. Było to dla mnie do głębi poruszające doświadczenie. I nie, jak się naiwnie spodziewałam, ze względu na treść i jakość wystąpień. Poza kilkoma wartościowymi wykładami z obszaru żywienia, cała reszta mocno mnie zasmuciła. Smutek i rozczarowanie, chyba to poczułam w głównej mierze. Już samo audytorium wzbudziło moją konsternację. Słuchaczy stanowili w dużej mierze trenerzy personalni oraz pozabranżowi fascynaci spędzania czasu na siłowni. Trenerki personalne postanowiły z tej okazji zaprezentować najnowszą kolekcję jeansowych szortów i jeszcze krótszych topów, za to jak najdłuższych paznokci. Cóż, że marzec i wykłady, na które sądziłam, że przychodzi się przynajmniej w koszuli. Trenerzy osobiści standardowo jak wyrwani z obsady „Robin Hood: Faceci w rajtuzach”, skupieni byli głównie na własnej i cudzej muskulaturze. Dziwny to świat pomyślałam, gdzie prelegenci z poważną nadwagą graniczącą z otyłością wykładają zasady zdrowego żywienia i opowiadają o najskuteczniejszych formach treningowych. Gdzie w przerwie wystąpień można “na szybko” podłączyć się do kroplówek z witaminami. Gdzie znana celebrytka usilnie podkreślająca, że przede wszystkim jest trenerką, przedstawiając „case study” swoich podopiecznych mówi jedynie o tym, że są sympatyczni i myli optymizm z pozytywizmem, a wszyscy biją brawo i komentując wystąpienie, twierdzą, że jest najlepszą motywatorką. Mam skojarzenie do bajki „Nowe szaty cesarza”, choć w tym przypadku powinnam mieć raczej do Elizy Orzeszkowej i pracy u podstaw. Bo król jest nagi i taka jest prawda. Prawda jest też taka, że nie zawsze jest ochota na uśmiech i „energy” wbrew temu co twierdzą Instagramowe profile większości trenerów personalnych. Trener też człowiek i musi przeżywać złość, zawiść, rozpacz, lęk, frustracje. Często i trenerom się nie chce, naprawdę. Tylko na tę prawdę nie ma chyba w fitnessowym świecie dziś przyzwolenia. A jest to świat, w którym miarą sukcesu jest ilość followersów i procent tkanki tłuszczowej. Trenerzy zapominają o ogólnej kondycji i bazowej sprawności, a także bazowej przyzwoitości w posiadaniu kwalifikacji do zawodu, nie zapominają natomiast wrzucić zdjęcia w bieliźnie. Świat, gdzie króluje masowe zaprzeczenie, a obsesyjne kreowanie perfekcyjnego ciała ma koić lęk przed śmiertelnością. I ja na ten świat nie mam zgody, choć jeszcze nie do końca wiem, co z tym zrobić… Na niepewność jednak też nie ma przyzwolenia, więc pójdę może chociaż pobiegać, żeby działaniem pokryć ambiwalencję.

Zupełnie nie znamy odpowiedzi na to pytanie, ale z wieloletniego doświadczenia w prowadzeniu treningów personalnych wiemy, że płeć często ma dla Was – Klientów – znaczenie przy wyborze trenera osobistego.

Określone oczekiwania co do osoby trenera personalnego mogą być powodowane brakiem dobrej znajomości tej branży, stereotypami, które wciąż są utrwalane w społecznej świadomości, czy własnymi nieuświadomionymi obawami i potrzebami.

Postanowiliśmy przyjrzeć się stereotypowemu postrzeganiu obu płci w kontekście treningu osobistego.

Istnieje przekonanie, że mężczyzna trener ma bardziej zadaniowe podejście do pracy i dzięki temu ma szansę być bardziej skupiony na treningu. Założenie to okraszone jest komentarzem, że nie traci czasu na opowieści o swoich weekendowych dokonaniach kulinarnych, czy przedstawieniach dzieci 😉 Lepiej też potrafi odciąć się od przeżyć, zatem istnieje mniejsze ryzyko, że problemy z życia prywatnego będą wpływały na jego zaangażowanie w trening indywidualny.

Panowie w społecznym odbiorze wciąż cieszą się większym autorytetem w przypadku typowo “męskich” profesji. A do tych zdecydowanie zalicza się zawody związane ze sportem. Mówi się także, że mężczyźni częściej bywają stanowczy, co może lepiej mobilizować podopiecznego do ciężkiej pracy w trakcie treningu personalnego.

Kobiety jednak, łącząc zazwyczaj na co dzień wiele ról życiowych, uchodzą za lepiej zorganizowane. A to może bezpośrednio przekładać się na jakość i strukturę treningu personalnego. Idąc za tą myślą, można mieć nadzieję, że z trenerką zwyczajnie więcej da się zrobić w ramach tej samej jednostki treningowej. Panuje powszechna opinia, że panie mają więcej cierpliwości niż mężczyźni, przez co mogą być lepszymi nauczycielami i skuteczniej przekazywać wiedzę i umiejętności, w tym technikę wykonywania ćwiczeń.

Lepiej rozumieją potrzeby klientów z racji silniej rozwiniętej empatii. Zwracają uwagę nie tylko na dobre wykonanie swojej pracy, ale także komfortowe samopoczucie psychiczne podopiecznego.

JAK WYBIERAMY TRENERA PERSONALNEGO?

Jakie czynniki indywidualne wpływają na decyzję o wyborze swojego osobistego dręczyciela? 😊

Panie często w obawie przed obcym mężczyzną, z powodu wstydu wokół ciała lub zazdrosnego partnera robiącego wyrzuty decydują się trenować z kobietą. Klientki posiadające typowo „damskie” mankamenty sylwetki takie jak cellulit, czy rozstępy po ciąży również wolą spotkać się z trenerką indywidualną, której łatwiej będzie o powiedzieć o swoich kompleksach i u której liczą na większe zrozumienie. Często kierując się wyglądem osoby, która ma nas trenować panie wybierają trenerkę personalną, której sylwetka zbliżona jest do ich oczekiwań, a nie umięśnionego trenera (chyba, że oczekiwania idą w kierunku takiej estetyki ciała 😉). Musi pojawiać się również myśl, że kobiety z natury są bardziej delikatne, co rodzi oczekiwanie większej wyrozumiałości i pobłażliwości ze strony trenerki osobistej (jak bardzo mylne jest to przekonanie wiedzą biedne klientki Malwiny😁).

W przypadku mężczyzn powody bywają tak naprawdę podobne. Może zdarzyć się, że panowie bez doświadczania treningowego będą skupiać się przy wyborze trenera indywidualnego nie na posiadanych przez niego uprawnieniach, ukończonych kursach czy doświadczeniu, a raczej na jego fizycznych atrybutach takich jak wielkości klatki piersiowej. Tak jakby masa mięśniowa była wprost proporcjonalna do wiedzy. W przypadku panów do głosu również może dochodzić wstyd. Wtedy pojawia się myśl, że łatwiej będzie odsłonić swoje słabości przed mężczyzną niż ujawniać je przed kobietą. Także “pokazywanie się” w klubie z kobietą-trenerem może być dla niektórych mężczyzn zawstydzające, czy wręcz upokarzające. No bo jak to? “Kobieta mnie bije”? Zdarza się tak, że trenerka personalna może mieć u klienta mniejszy posłuch niż miałby jej kolega po fachu, w końcu cóż ona może wiedzieć o ciężarach, wszak jest tylko kobietą.

PŁEĆ TRENERA MA ZNACZENIE?

Można pomyśleć, że klient i trener tej samej płci będą mieli lepszy kontakt ze względu na większą ilość punktów wspólnych. Jest to jednak założenie bezpodstawne. Istnieją bowiem panowie, dla których treningi indywidualne z kobietą stanowią dodatkową motywację. Chcąc zaimponować swojej trenerce będą bardziej zaangażowani w wykonywanie ćwiczeń. I są panie, które nie wyobrażają sobie współpracy z inną kobietą, a swoich trenerów cenią za konkret, dystans i poczucie bezpieczeństwa, które od nich otrzymują.

Niezależnie od płci trenera, ważna jest jego wiedza, doświadczenie i umiejętności, a także “chemia”, którą pojawia się między nim, a klientem. Jest to na tyle intymna relacja, że własne komfortowe samopoczucie bywa najlepszym drogowskazem.

Jak świat światem, trudno jest spotkać dwie identyczne osoby. Truizmem jest mówić, że każdy z nas jest inny i ma inne potrzeby. Z życia trenera personalnego: Pan Zbyszek cierpi z powodu skoliozy prawostronnej odcinka piersiowego, Pani Ludmiła jest po rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego lewego, a Pan Marek od siedzącego trybu życia nabawił się zespołu skrzyżowania górnego (typowego w dzisiejszych czasach „garba”). Każda z tych osób chciałaby czuć się lepiej, być może poprawić swój wygląd, wrócić do dawnej sprawności, nabrać więcej masy mięśniowej albo przygotować się do sezonu narciarskiego. Nie wystarczy postawić sobie celów (choć to pierwszy i ważny krok), trzeba odpowiednich metod i form treningowych, które doprowadzą nas do jego realizacji. Inaczej cele pozostaną tylko marzeniami. Zatem jak to zrobić? Zapisać się na zajęcia grupowe? Ćwiczyć przed ekranem komputera/telewizora razem z celebrytkami? Nawiązać współpracę online z guru fitnessu z Instagrama? Pomysły warte rozważenia, bo każdy z nich sprawi, że się poruszamy. A wiemy, że najgorszy trening to ten, który się nie odbył. Tylko czy powyższe rozwiązania uwzględniają nasze predyspozycje do wysiłku, przebyte kontuzje, stan wytrenowania, wzorce ruchowe? W żadnej mierze. Oczywiście są osoby, którym udaje się osiągnąć to, co zaplanowały przy takich formach pracy. Jednak duża większość albo ulega kontuzji, albo traci zapał do ćwiczeń. Rozwiązaniem może okazać się trening indywidualny.

CZEGO MOŻNA SIĘ SPODZIEWAĆ?

Pytanie jednak co to właściwie znaczy, że trening jest indywidualny… Jeśli widzisz, że Twój plan treningowy wygląda identycznie jak te z broszurek, które można przejrzeć po wejściu do sieciowych fitness klubów, wiedz, że coś jest nie tak. Zadaniem wykwalifikowanego trenera personalnego jest dobranie ćwiczeń, zarówno tych siłowych, jak i tych korekcyjnych do specyficznych potrzeb podopiecznego. Jeśli rozpoznajesz u siebie zespół skrzyżowania górnego (jak Pan Marek), a ze swoim trenerem personalnym, co trening ciśniesz klatę, to nie jest dobra droga do poprawienia sylwetki. Program treningowy, który nie jest dostosowany do potrzeb konkretnego organizmu, występujących dysfunkcji, ogólnego poziomu wytrenowania i racjonalnie sformułowanych celów treningowych, może wyrządzić więcej szkody niż pożytku. Dobry trening indywidualny jest jak garnitur szyty na miarę. Uwzględnia aktualną formę, pozwala zniwelować mankamenty sylwetki i zrealizować sportowe marzenia.

PROFESJONALNA OPIEKA

Wykwalifikowany i doświadczony trener osobisty potrzebuje Ciebie i kawałka podłogi, aby przeprowadzić profesjonalny trening personalny. Czego potrzebujesz Ty?
– Wygodnego stroju sportowego, który nie będzie krępował ruchów. I niekoniecznie muszą być to legginsy z najnowszej kolekcji.
– Dobrego obuwia treningowego. I jest to właściwie jedyna cześć garderoby, w którą radzimy zainwestować. Najlepszy trening indywidualny w trampkach może okazać się katastrofą!
– Małego ręcznika, aby zadbać o komfort swój i innych użytkowników siłownianych maszyn, a także ocierać pot z czoła. 🙂
– Wody mineralnej w poręcznej butelce, aby… przeżyć. Odwodnienie równe 1% masy ciała to spadek wydolności nawet o 10%, a zaangażowany trener osobisty zadba byś był/była na krańcach swojej wydolności.
– Zaangażowanego trenera personalnego 🙂
Pamiętaj, że aby trening indywidualny był takim nie tylko z nazwy, musi być poprzedzony konsultacją, na której trener personalny przeprowadzi pogłębiony wywiad. Zapyta o Twoją historię zdrowotną, przebyte kontuzje, urazy, operacje i przyjmowane leki. Pozna sposób Twojego codziennego funkcjonowania, nawyki żywieniowe i przeszłość treningową. Bo żeby uszyć coś na miarę, trzeba najpierw dobrze zebrać pomiar…

Pisząc te słowa, ja – trenerka personalna – siedzę w kawiarni otoczona przez bułeczki, chleby i rogaliki. Sączę moje smutne czarne americano, na które pozwalam sobie i tak zdecydowanie rzadziej niż kiedyś. Drożdżówki, tarty i muffiny aż proszą, aby połączyć je w piękną parę z kawą. I to utwierdza mnie w przekonaniu, że powinnam kontynuować tę wypowiedź.

Powiem Wam dlaczego nie jem niczego z asortymentu tej kawiarni. Nie dlatego, że taka moda, że łatwo ulegam wpływom albo cierpię na celiakię. Mija 11 lat od kiedy jestem trenerem personalnym. W tym czasie było już wiele mód i odkryć. I chyba już każdy trener personalny, dietetyk osobisty i inny indywidualny doradca pisał na ten temat. Ja jednak chciałabym to zrobić tak, aby możliwe było zrozumienie 😉 Zanim powiem o tym, dlaczego gluten robi nam raczej gorzej niż lepiej, wyjaśnijmy sobie z kim mamy do czynienia.

CZYM JEST GLUTEN?

Gluten to wspólna nazwa białek: gliadyny i gluteniny. Białka te występują w zbożach. Jest rozpuszczalny w alkoholu, a powstaje podczas wyrabiania ciasta, gdy łączą się dwie frakcje białek. Dzięki tej reakcji, ciasto ulega spulchnieniu, co powoduje, że wypieki są miękkie, puszyste i elastyczne. I co w tym złego? Otóż, jest to bardzo istotne dla wszystkich, którzy na względzie mają swoje zdrowie i sylwetkę. Nie chodzi bowiem tylko o to, że produkty zbożowe są zazwyczaj wysokokaloryczne, zawierają tłuszcze utwardzone oraz wiele innych niekorzystnych dla naszego ciała substancji. Rzecz w tym, że gluten powoduje także uszkodzenia kosmków jelitowych, odpowiedzialnych za tworzenie zdrowej bariery jelitowej. Kosmki zwiększają powierzchnię wchłaniania składników odżywczych. Ich zanikanie lub uszkodzenie związane z działalnością glutenu prowadzi do licznych niedoborów.

Nasze ciało nie dostaje z pożywienia tego, co chcieliśmy mu wraz z nim dostarczyć i pojawiają się różne dolegliwości. Ponadto, struktura jelit się rozszczelnia i do krwi przenikają z kolei rzeczy, których nie chcielibyśmy w niej mieć: bakterie, grzyby, niestrawione resztki pokarmu. To wszystko sprzyja wszelkiej maści stanom zapalnym. A one już bezpośrednio wiążą się z niemożnością redukcji wagi/tkanki tłuszczowej. Stan Waszych jelit leży zatem w kręgu zainteresowań trenera osobistego. Jest to istotne zwłaszcza wtedy, gdy teoretycznie wszystko jest dobrze: intensywność i objętość treningów odpowiednia, kaloryczność dobrana, a jednak robota nie idzie. Warto w takiej sytuacji, aby trener indywidualny pochylił się nieco mocniej nad tym, z jakich składników robiona jest ta, teoretycznie poprawna, kaloryczność.

ODSTAW GLUTEN NA MIESIĄC

Wszystko, co napisałam, jest przedstawieniem tematu w ogromnym uproszczeniu. Jeśli macie wątpliwości zachęcam do zgłębienia bardziej naukowych opracowań tego tematu oraz rozważenie jeszcze dwóch myśli.

Doświadczenie życiowe pokazuje, że wszystko w nadmiarze szkodzi. Dlaczego zatem produkty zbożowe, którymi jesteśmy bombardowani zewsząd, miałby być wyłączone z tego twierdzenia. Dieta przeciętnego Polaka chlebem wszak stoi. Rano kanapki, w ramach lunchu sandwich, a na kolację tosty. Dorzućmy jeszcze makaron w porze obiadu i ciasteczko do kawy w pracy i okazuje się, że wciągamy gluten all day long. To nie może się dobrze skończyć.

Kończąc już, zachęcam Was do zastanowienia się, czy nie warto przeprowadzić eksperymentu na własną rękę i wyrobić swojej opinii. Jeśli często czujecie się zmęczeni, miewacie bóle głowy, słabo regenerujecie się po treningu personalnym ;), a do tego dochodzą wzdęcia, zaparcia lub biegunki warto odstawić całkowicie produkty zawierające gluten na miesiąc i poobserwować swój organizm. I tu dochodzimy do tego, dlaczego ja nie jem wypieków. Nie dlatego, że nie lubię. Uwielbiam, a jakże! Nie ufam osobom, które twierdzą, że naprawdę nie smakuje im chleb 😉 Zwłaszcza taki ciepły, z jeszcze chrupiącą skórką. Nie jem, bo chwilowa przyjemność nie rekompensuje mi długotrwałego złego samopoczucia.

Przed Wami ostatnia część dekalogu. Po jego przestudiowaniu, z pewnością będziecie wiedzieć, jakie pytania zadać – sobie oraz swojemu przyszłemu trenerowi – zanim zaczniecie wspólne treningi indywidualne.

8. BEZPIECZEŃSTWO

Nie poszłam na medycynę, bo nie wyobrażałam sobie zaliczenia prosektorium. Powiecie, że moje podejście bierze się z kompleksów i niespełnionych ambicji. Może. Naprawdę jednak uważam, że zawodowi trenera personalnego, czy fizjoterapeuty, a także dietetyka powinna przyświecać ta sama zasada, która obejmuje lekarzy. Po pierwsze, nie szkodzić. I szkodzi, że tak rzadko się o niej pamięta w dzisiejszych czasach. To ważne, żeby trener osobisty dysponował szerokim spektrum metod treningowych. To głupie, jeśli próbuje je wszystkie zastosować w trakcie jednej sesji treningowej, zwłaszcza z początkującym klientem. Coraz częściej obserwuję trenerów osobistych, którzy wydają się zapominać, że trening personalny ma służyć realizacji celu klienta, a nie naszemu zabłyśnięciu na siłowni.

Przez bezpieczeństwo rozumiem zatem nie tylko pilnowanie, aby sztanga na łeb nie spadła, ale również odpowiedzialne projektowanie programu każdej sesji treningowej, uważność na klienta i jego potrzeby (zmieniające się przecież wraz z rosnącym stażem treningowym), odpowiedni dobór obciążeń, objętości i intensywności treningowej. Ale bezpieczeństwo to też posiadanie przez trenera indywidualnego zarejestrowanej działalności gospodarczej, ubezpieczenia OC na wypadek złamanych nosów w trakcie treningu (true story my friend), a także określonych warunków współpracy z danym klubem fitness. To wszystko świadczy o odpowiedzialności i dojrzałości osoby nazywającej się trenerem personalnym. Klient nie może czuć konieczności przemykania, czy skradania się w miejscu ćwiczeń, musi też móc otrzymać fakturę za wykupione usługi. „Szara strefa”, ukrywanie, niejednoznaczność nie wpływają dobrze na proces treningowy.

9. DOSTĘPNOŚĆ

W psychologii mówi się o niestawianiu granic. A ja czuję, że to taki zawód. Klient decydujący się na trening osobisty musi mieć poczucie bycia zaopiekowanym. To oznacza elastyczne – i nie do końca określone – godziny pracy dla jego trenera indywidualnego. Praca dobrego trenera osobistego nie kończy się bowiem wraz z ostatnią minutą treningu personalnego. Trener indywidualny, w sposób na który nazwa wskazuje, podchodzi do swoich podopiecznych. A przynajmniej powinien. Czasami oznacza to wspólne zakupy spożywcze, innym razem odebranie wieczornego telefonu od klienta, który pyta jakie danie w restauracji wybrać lub ma kryzys i myśli o zjedzeniu bezy, często to znalezienie, zamówienie i dostarczenie potrzebnych suplementów lub przygotowanie planu treningowego, który można zrealizować w pokoju hotelowym podczas podróży służbowej lub na wakacjach. Będziecie się śmiać, że może jeszcze wyprowadzanie psa i odbieranie dzieci ze szkoły wchodzi w zakres usługi. Ale ja jestem głęboko przekonana, że na dostępności i byciu w kontakcie polega ta praca.

10. REKOMENDACJE

Nie czuję do końca tych wszystkich portali społecznościowych. Ale wiem, że takie czasy, a specjaliści od marketingów i innych PR-ów uczą, że mieć trzeba i aktualizować należy na bieżąco. Skoro już tak wygląda współczesny świat…

Zwróćcie uwagę czy trener personalny, z którym planujecie rozpocząć współpracę, poza zdjęciami swojej zacnej osoby w lustrze, pokazuje też jakąkolwiek pracę ze swoimi klientami. I nie chodzi mi tu o spektakularne metamorfozy obrobione w Photoshopie. Myślę bardziej o tym gdzie, i na czym, trener koncentruje swoją uwagę…na sobie, czy swoich podopiecznych.

Zadowoleni klienci, żywe osoby, które przetrwały tę współpracę, lub co lepsze – nadal w niej trwają – są moim zdaniem najmocniejszym argumentem „za”.

Rozsądnych i satysfakcjonujących wyborów tej wiosny życzę! 🙂

Zostałam utwierdzona w moim nieśmiałym – i nie do końca ugruntowanym dotychczas – przekonaniu. Trzeba dokończyć dekalog. No bo wyobraźcie sobie moi drodzy, taka oto sytuacja: godziny szczytu, 18:04, z narażeniem życia upolowałam maszynę kardio, wiosłuję więc zawzięcie, jakbym co najmniej Pana Boga za nogi złapała w tym bardzo eleganckim fitness klubie. Sama będąc już nieco mniej elegancką niż klub, bo to któryś kilometr tego mojego wiosłowania, odklejam pasmo włosów z czoła, ocieram pot spływający do oczu i z trudem łapiąc oddech, nie wierzę własnym uszom. Obok mnie “płynie” Pani. Na użytkowanym przez Panią ergometrze opiera się z nonszalancją i pewną gracją, której nie mogę jej odmówić, Trenerka personalna. Pani mówi, że dużo ludzi, że ciasno i trudno o sprzęt, i że może rozważyłyby alternatywę poranną, o której kiedyś rozmawiały. Trenerka osobista: “a co ty myślisz, że mnie pojeb*ło, żeby tak rano wstawać. Ja po tych trzech latach młynu to teraz się wysypiam.” W tych konkretnych słowach, nie inaczej. Kurtyna.

Zatem kontynuujmy…

6. WSZECHSTRONNOŚĆ, CZYLI ALFA I OMEGA.

Jakiś czas temu Kasia Bigos – znana w środowisku instruktorka fitness i pole dance – popełniła artykuł wspierający tezę, że jeśli trener jest do wszystkiego, to jest do niczego. Długo się nad tym zastanawiałam i zgodzę się, że w przypadku bardzo złożonych sytuacji należy wspierać się konsultacjami u kogoś, kto jest wyspecjalizowany w jednej konkretnej dziedzinie: lekarza endokrynologa, dietetyka klinicznego, masażysty. Wiadomo, że trener personalny nie może być ekspertem we wszystkich tych dziedzinach i posiadać wszelkich kompetencji na najwyższym poziomie. To zwyczajnie niemożliwe. Doba jest za krótka, a ludzie (nawet ci trenujący) nie żyją tak długo. Uważam jednak, że pewien poziom przyzwoitości jest niezbędny i dobry trener osobisty powinien oferować opiekę w szerokim zakresie. Inaczej może niż w przypadku instruktora prowadzącego zajęcia grupowe. Jeśli już oddajemy się pod opiekę trenerowi indywidualnemu to – jak sama nazwa wskazuje – niech zajmie się nami indywidualnie. Taka jest przynajmniej moja filozofia. I nie chodzi tu ani o nadęty perfekcjonizm, ani o łapanie wielu srok za ogon. Chodzi o szerokość spojrzenia. Niech wie, jakie badania krwi zlecić klientowi choćby po to, żeby sprawdzić stan jego organizmu i/lub odesłać go do kogoś mądrzejszego. Musi orientować się w najnowszych trendach z zakresu żywienia i być w stanie dać klientowi zalecenia dietetyczne wspierające jego cel treningowy. Nie wspomnę już o znajomości różnorodnych systemów treningowych, swobodnym ich łączeniu dla dobra klienta, nienagannej technice wykonywanych ćwiczeń i umiejętności korzystania z nowoczesnych sprzętów treningowych. Powinien jeszcze być psychologiem, umieć słuchać, wspierać i znajdować indywidualne pokłady motywacji u każdego ze swoich podopiecznych. Najlepiej też gdyby był w stanie wyleczyć kolano klienta, który popsuł się na nartach lub niefortunnie skręcił kostkę biegnąc na trening personalny. Zatem tak, musi być trochę do wszystkiego. Uważam, że to taki zawód. Bierzemy pod swoją opiekę żywą osobę i naszym zadaniem jest o nią holistycznie zadbać, a nie tylko tępo liczyć kolejne powtórzenia.

7. SZEWC BEZ BUTÓW (BIEGOWYCH) NIE CHODZI – WŁASNE DOŚWIADCZENIE SPORTOWE.

Nie chodzi mi tylko o to, że dobry trener personalny musiał startować w zawodach kulturystycznych albo bikini fitness. Zawsze lepiej jeśli ma choć takie osiągnięcia na swoim koncie. Myślę sobie jednak, że bycie zawodnikiem sportów zespołowych, lekkoatletą, czy pływakiem to równie dobry, jeśli nie lepszy background. Taka osoba, sama trenując pod okiem trenera, inaczej podchodzi do sportu, nawet tego w wydaniu rekreacyjnym. Ma pewną sumienność, wytrzymałość i wewnętrzny gorset, który jest w stanie wytworzyć jedynie zawodnicze uprawianie sportu.

Dyscypliny wymienione powyżej rozwijają wszystkie cechy motoryczne: siłę, szybkość, wytrzymałość, gibkość, koordynację ruchową… To często dużo bardziej przydatna wiedza do pracy z klientem niż umiejętność odpowiedniego zaprezentowania pośladka, czy napięcia mięśnia najszerszego grzbietu. Nie deprecjonuję zawodników sportów sylwetkowych, mam do nich ogromny szacunek, zdaję sobie bowiem sprawę, ile pracy i wyrzeczeń, silnej woli i samozaparcia wymagają od nich starty w zawodach. Chcę jedynie podkreślić, że nie jest to jedyny wyznacznik dobrego trenera i zwrócić waszą uwagę na dopytanie kandydata na waszego osobistego poganiacza o własne doświadczenia sportowe.

to be continued…

Trener personalny to bardzo pożyteczny zawód. Niosący pomoc, z misją. Wszyscy korzystają na współpracy z trenerem personalnym. Klient, bo zyskuje zdrowie i formę, państwo, bo zdrowy i w formie podatnik żyje dłużej, trener, bo zarabia, w końcu gospodarka, bo wszystko się kręci. Nic dziwnego, że trenerów personalnych przybywa w galopującym tempie. Ostatnio rozmawiałam z bratem. Nieczęsto to robimy, ale jak już robimy, to wymieniamy obserwacje. Ku obopólnemu zdziwieniu, tym razem zgodziliśmy się ze sobą. A obserwacja była taka:

W ostatnim dziesięcioleciu, dwudziestoleciu może nawet, dwie najbardziej rozwijające się branże to te związane z nowymi technologiami i zdrowym stylem życia. W ostatnich kilku latach (dwóch-trzech) obserwujemy zatem zalew rynku przez trenerów personalnych i fotografów. Brat jest fotografem, oczywiście.

I świetnie, jest popyt, jest podaż. Jak pisałam, wszystko się kręci. Kłopot polega na tym, że nie istnieje żadna ustawa regulująca te zawody. Obecnie wystarczy kupić Canona, względnie Nikona i zostaje się fotografem. Podobnie, jeśli dorobiłeś się w miarę wyględnego ciała i/lub bozia była dla ciebie łaskawa, no i potrafisz tego Nikona użyć tak, aby trzaskać atrakcyjne zdjęcia tego swojego ciała, to zostajesz trenerem personalnym.

Na co zatem warto zwrócić uwagę i jakie pytania zadać, zanim wybierzesz się na trening indywidualny?

1. WYKSZTAŁCENIE

Rozważ zmianę, jeśli twój obecny trener, bardzo w końcu osobisty, ledwo skończył szkołę średnią, do matury nie podszedł, bo podchodził akurat do martwych ciągów.

I nie chodzi tylko o przysłowiowy papierek, ani nawet o to, że na studiach wyższych powinno się, przynajmniej w założeniu, przyswajać pewną wiedzę. Ukończenie uczelni wymaga wykształcenia w sobie konsekwencji, wytrwałości, elastyczności, zaradności, ukierunkowania na cel i jeszcze kilku innych cech, których dobremu trenerowi brakować nie powinno. Dobrze też, aby Twój trener osobisty mógł pochwalić się czerwoną legitymacją wydawaną przez Pana Ministra. Znaczy to, że jest instruktorem sportu konkretnej dyscypliny, a nie skończył weekendowy kurs internetowy. Uwierz, to robi różnicę. I nie daj się zwieść tekstem, że najważniejsze jest doświadczenie, a on „targa od małolata”. Powinno być i to i to.

2. DOŚWIADCZENIE

I o „tym” będzie punkt drugi. Powinno cię zastanowić, jeśli twój trener z dumą stwierdza, że ma już 2 lata doświadczenia w zawodzie. Pewnie! Lepsze to niż 2 miesiące. Pamiętaj jednak, że zazwyczaj im dłużej, tym lepiej. I jasne, skoro jest 20-letnim młodym bogiem to też trudno, aby miał 10-letnią praktykę. Dobrze jednak, aby mógł się przynajmniej poszczycić współpracą z osobami realizującymi różne cele treningowe. A to redukcja masy ciała Magdy, a to specjalistyczne przygotowanie sportowe do nart czy piłki nożnej Szymka, zbudowanie masy mięśniowej u Karola, czy korekcja wad postawy i pozbycie się bólu pleców u pani Krysi. Jeszcze lepiej, jakby te osoby naprawdę istniały, a ty miałbyś okazję je poznać, zamienić dwa słowa i dopytać o zadowolenie ze współpracy. Nigdy nie zaszkodzi zapytać też, z jakimi klubami fitness wcześniej współpracował.

3. WYGLĄD

…czyli piękny/a ja. O tym będzie kolejny punkt-przestroga. Oczywiście ciało stanowi wizytówkę trenera. Tak jest i kropka. Taki zawód. Jak ktoś podnosi raban, że należy skupiać się na pięknym wnętrzu, niech wybierze pracę w muzeum. Warto jednak z zimną głową podejść do tematu i oszacować czy kształty, które zdając się same nucić „I am sexy and I know it”, wypracowane zostały na drodze żmudnej i długotrwałej działalności, czy są dziełem chemii, opcjonalnie udanego cięcia. To może być podstępne. Czasami idealny pan po sterydach sam nigdy nie zrobił poprawnego przysiadu, a już na pewno nie jest w stanie nauczyć go ciebie (dlatego też nigdy nie prezentuje ćwiczeń, a jedynie objaśnia technikę gestykulując w powietrzu jakby tańczył macarenę). Z kolei świetny specjalista i rehabilitant w jednym mógł z powodów różnych, dajmy na to losowych i/lub zdrowotnych, stracić sportową sylwetkę i być w fazie jej odzyskiwania. Oczywiście w tym zawodzie szewc bez butów chodzić nie może, musi śmigać w AirMaxach. Pamiętaj jednak, że perfekcyjni i idealni ludzie z natury nie istnieją. Dobrze aby można było odróżnić trenera od klienta, racja. Ja jednak lubię określać wymogi sylwetkowe dla trenera w kategoriach schludności i przyzwoitości.

4. PROFESJONALIZM

Swojemu trenerowi indywidualnemu można wybaczyć różne braki: w wykształceniu, w doświadczeniu, w uzębieniu może nawet, ale grzech zaniedbania jest tym niewybaczalnym. Jeśli trener bardziej skupiony jest na: a) swoim własnym odbiciu w lustrze/prezentowaniu się innym na siłowni, b) swoim własnym telefonie, c) swoim własnym posiłku, który spożywa w trakcie treningu personalnego niż na kliencie, to wiedz, że źle się dzieje. Profesjonalizm obejmuje również ten zawód. Choć może wydawać się to mało oczywiste. Zatem, jeśli twój trener personalny przychodzi do ciebie w klapkach lub koszulce „żonobijce”, z widoczną niewydepilowaną lub nawet wydepilowaną pachą, pozwól mu spokojnie dokończyć kurczaka z ryżem z pojemnika (lub teraz raczej, bo modniej, jakieś danie paleo) i rozejrzyj się za nowym mentorem. Naprawdę.

5. ZAANGAŻOWANIE

Brak zaangażowania tak jak i brak profesjonalizmu, razi w każdej profesji. W tej jednak szczególnie. Albo szczególnie mnie. Osoby stojące i beznamiętnie odliczające kolejne powtórzenia, te, przy których klient kaleczy technikę ćwiczeń i wszystkich tych wiszących/pokładających się/zalegających na różnych sprzętach, trudno mi nazwać trenerami. Jeśli sam nie ma pasji, energii i lekkiego szału w oku, jak ma porwać i zmotywować ciebie?

Pisząc z takim rozmachem i nieskrywanym lekkim zacietrzewieniem, postanowiłam stworzyć dekalog przyzwoitego trenera. Kolejne punkty w następnej odsłonie.